Konya’da Bir Gölge

Konya’da Bir Gölge

Bu şehir, sonsuz bir sabır gibi,
Zamanın eşiğinde oturur.
Rüzgâr, Mevlâna’nın adıyla taşır;
Toz, tarihin hatırasına sarılmış.

Sokaklar uzar, bir şiirin mısraları gibi,
Her köşe, geçmişin bir yankısı.
Ve gökyüzü,
Kendini kadim kubbelere bırakır.

Konya’da güneş,
Yarısı hatıra, yarısı özlem.
Gölgesine basarım minarelerin,
Ayaklarımda yüzyılların ağırlığı.

Bir zaman, burada durmuş gibiyim.
Şehir konuşur, ben dinlerim:
“Yollar biter, ama sevda bitmez;
Tohum düşer, ama dal yeşerir.”

Ey Konya,
Hangi sır saklı sende?
Hangi şair, hangi aşık
Fısıldadı bu rüzgâra?

Ve ben,
Bir yolcu gibi değil,
Bir gölge gibi geçerim senden.
Ve sen,
Hep kalırsın bende.

ATR