Küller ve Köprüler

Bir ateştir vatan, közde yanan ruh,
Gökten dökülen yıldızın sesiyle.
Karanlık dağlar üstünde bir bulut,
Analar ağlar, toprağın nefesiyle.

Kim bilir, hangi dal kırılmıştı dün,
Hangi yol, hangi gölgeye battı?
Bir çığlık, bir sevda, bir tufan gibi,
Hançerle yazılmış bu eski vakıa.

Ey kara gözlü tarih, durma, söyle,
Hangi çocuklar düştü bu uğurda?
Hangi bağrında yitip gitti seher,
Hangi ninniler kaldı savrulmuş?

Biz, kör bir ışığın ardında koştuk,
Gölgeler içindeki o meşale.
Taş, toprak, kandil, bir rüya gibi,
Yandık, döndük kül içinde efsane.

Fakat, ey vatan, sen hep uyanırsın,
Küllerden doğar, yeniden yanarsın.
Furuğ’un ışığında hür bir ezgi,
Necip’in hayaliyle ufka kanarsın.

Abdurrahman Türkoğlu